انا شعرى غامق بس قلبى مطقطق ابيض من زمان جايز عشان الناس ساعات بتلاقى ناس تعرف تشوفها بجد و انا قلبى لسه عمره ما اتكشف علي حد بقابل اد ما اقابل و افارق اد ما افارق و ما اتعلمش بلخبط ف الاسامى عشان بخاف انسى بلخبط ف الدنيا عشان بخاف لا ما اعيشش بقالى كتير ما بتكلمش بخاف يبقى الكلام متعاد ما كملتش ف اى رحيل ما كملتش ف اى قعاد و بدى للحياة بالكاد ما يكفيها و يكفينى شرور البهدلة فيها مليش ف البنت طلبات غير تنسينى اللى قبليها و بدخل ف حاجات تخاطيف و عينى ع اللى بعديها رقصت كتير علي السلم بخاف اطلع و اخاف من الارض اكيد الخوف مش الفكرة_ و حتى يا ستى يعنى بفرض اكيد الخوف مهواش عيب طبيعى الناس تخاف من الغيب و من المقدور برغم كدة بحب الضلمة اكتر ما بحب النور ساعات بتمنى شقة ف برج شايفة النيل و اوقات انى اعيش مستور و بزهد .. ف كل ما ف الرحلة من زخرف و ما زهدهاش ما دام فيها رمق يتعاش اكيد ف الرحلة يوم متحاش و مستنى اعدى عليه و تعرف عنه اصلا اية ؟_ مفيش غير انه لسه مجاش بنام ؟ طبعا .. كتير جدا و بالايام و طول الوقت بحلم ان انا بجرى و بشبع من الحاجات بدرى و رغم كدة لسه ما شبعتش من الجرى و من الاحلام بخاف من الموت عشان خايف ساعتها اكون عبيط .. كل اللى سيبته كلام بشوف افلام عن الدنيا و عن حكايات لناس عاشت حاجات تانية و عن حكايات لناس ماعاشوش و بتأثر و بتحسر ع كل اللى كان ممكن اكونه بس ما بقيتهوش. مصطفى إبراهيم